EKOTURİZM

Ekoturizm terimi ilk kez 1978’de Kenton Miller tarafından kullanılmıştır. Nüfusun artışı, kentleşmenin gelişimi, ulaşım olanaklarının yükselmesi turizm içerisinde ekoturizm olarak tanımlanan ayrı bir etkinliği beraberinde getirmiştir. Ekoturizm doğal ve kültürel turizm çekiciliklerini hedef alan, tüketmekten çok çeşitli değerleri keşfetmeye dayalı bir turizm etkinliğidir. Bununla birlikte, tıpkı turizmde olduğu gibi, soft (yumuşak) ve hard (yoğun) ekoturizm şeklinde ikiye ayrıldığı çalışmalar da bilinmektedir. Bazen kültürel değerleri de kapsayarak doğal çevreyi öne çıkaran, sürdürülebilir bir şekilde yürütülen, keşif ve öğrenmeye yönelik bir turizm etkinliğidir. Hard ekoturizm; ideal ekoturizm etkinliğidir ve bireylerin uzun süreli, yoğun bir şekilde doğa ile ilişki kurmasını gerektirir. Buna karşılık soft ekoturizm, başka amaçlarla gerçekleştirilen bir turizm etkinliğinin parçası olarak, doğa ile kısa dönemli, sık ilişkiye geçilen bir turizm etkinliğidir. Ekoturizmin günümüzdeki içeriği gittikçe daha  da zenginleşmektedir. Ekoturizmin aşağıdaki özelliklere sahip olduğu anlaşılmaktadır.

• Benzersiz, ulaşılabilir (korunan veya korunmayan) doğal çevre gerektirir,
• Katılımcılarının “istenen” davranışlarını geliştirir ve çevre ahlakını güçlendirir,
• Kaynakları bozmaz, doğal çevrenin tüketici bir şekilde aşınmasına neden olmaz,
• Dışsal (extrinsic) değerlerden çok, öz (intrinsic) değerlere odaklanmıştır,
• İnsanların çevresine değil, sorunun çevresine yönlendirilmiştir,
• Çevre ve yaban hayatı için faydalıdır,
• Yörede yer alan doğal çevre ve herhangi bir kültürel değere, ilk elden etkide bulunur,
• Turizme yerel toplulukları aktif bir şekilde katar,
• Memnuniyet derecesi fiziksel başarı veya heyecandan çok, eğitim ve kıymet bilirlikle ölçülür, 
• Ciddi bir hazırlık gerektirir, hem liderlerin hem de katılımcıların derinlemesine bilgili olmaları istenir,
• Tur operatörlerinin, yerel rehberlerin ve diğer işletmenlerin eğitimli olmalarını gerektirir,
• Yerel halka girişim olanakları ve istihdam sağlar,